Einfari sem á tvífara á selfossi

Frá því ég man eftir mér hef ég verið einfari. Hvers vegna veit ég ekki, þó var ég frekar utanveltu sem barn og unglingur. Ég einhvernveginn passaði ekki eða var ekki meðtekinn í þá hópa sem mynduðust í skólum. Það var auðvitað soldið leiðinlegt þá en það plagar mig ekki í dag og hefur ekki gert í mörg ár svo ég muni. Margir af þeim sem ég þekki hafa mikla þörf fyrir félagsskap og margmenni, ég verð að segja að oft langar mig að vera þannig líka. En á móti kemur að mikill hluti af mínum tíma fer í að afla mér þekkingar og skilnings á öllu sem hugurinn nær yfir, ég brýt heilan um allt sem mér dettur í hug og reyni að ná skilning á því sem ég fæst við það skiptið. það mætti deila um hvort tímanum sé betur varið í félagsskap og ræktun tengsla. Sjálfsagt er það eðlilegra? en hver segir hvað er eðlilegt og hvað ekki? þó skildi maður aldrei gleyma því hve margbrotin og ófyrirsjáanleg manneskjan er. Þetta er stórskemmtilegt umhugsunarefni er það ekki?
Kannski er ég bara skrítinn.

Ps. já ég á víst tvífara á selfossi.